dimanche 12 avril 2020

pouèmo de Farfantello / Henrieto Dibon

Farfantello...Henrieto Dibon...

                  


          LOU DARRIÉ MIRAGE

Quouro m’amaras plus, quouro la flour d’amour
qu’avèn vist toui dous espelido
à tout jamai sara passido
e que moun cor sara matrassa pèr toujour;

quouro lou pantai d’or qu’enlusissié ma vido
sara qu’un mirage feni
e que tant de bèu souveni
s’escafaran de ma pauro amo adoulentido;

quouro long dis estang se veson reflouri
l’iéli fèr e la saladello,
vers la Camargo encantarello
i Santo-de-la-Mar tournarai pèr mouri!

Un matin clar à la paret de ma cabano
despenjarai mis esperoun,
moun seden e moun ficheiroun,
e moun grand capèu gris à la modo gardiano.

Prenènt de la creniero un bèu flot blanquinèu
‘mé la courrejo negro e lisso,
vers lou champ vaste e palinèu,
à l’estrièu! landarai davans li tamarisso.

Long dóu Rose neblous, anaren, pereila
pèr faire la ferrado.
La bèstio à la tèsto carrado,
iéu tambèn, di proumié, vendrai pèr la toumba.

Sus lou sòu, tèsto nuso, en trepant lis engano,
ferme, m’aplantarai davans elo e subran
dins mi man trop febrouso arrapant li dos bano,
ome e bèstio, soulet, dins lou round lucharan.

Sara-ti dóu soulèu la reflamour ardènto,
e sus mis iue sousprès l’enebrianto lus?
Tout en un cop veirai l’orre bèstio relènto
que boumbira sus iéu, e.., me desfendrai plus.

Moun sang viéu rouge e caud tacara ma peitrino.
Mai res saupra jamai qu’es d’amour que siéu mort,
e mis ami diran qu’es encaro un bèu sort
de mouri fieramen en ome de bouvino!

Alor, fraire gardian, sus quatre ficheiroun
is aste pausa ‘n crous sus li mato d’engano,
grave e mut, jitarés un vièi bernous de lano,
e pausarés dessus lou cors dóu gardianoun.

Ansin m’empourtarés long de la palunaio
dins lis erme tranquile e vendrés pèr li claus,
à l’ouro ounte s’ausis lou din-din di sounaio
quand li tau banaru s’entornon au bouvau.

Ansin m’empourtarés jusqu’à la glèiso bello
à la lus rouginello e caudo de l’errour.
Davans la mar tant puro e tant musicarello,
piousamen, vendrés pausa lou fais trop lourd.

Quand lou plus jouine aura de sa voues lindo e claro
di lou de profundis, tristamen, d’à-geinoun,
clinarés lentamen l’aste di ficheiroun
pèr leissa resquiha moun cors dins l’aigo amaro.

La niue, sus li roucas, aquéli que vendran
ausiran un long clas triste coume uno angòni
car li campano santo alin me vuejaran
coume un suprème adiéu doulènt e malancòni...

Quouro long dis estang se veson reflouri
l’iéli fèr e la saladello,
vers la Camargo encantarello
i Santo de la Mar tournarai pèr mouri...

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire