dimanche 11 mars 2018

Coumo se recèu un nòvie à Sant-Juliô Chaptuei

   Uno coustumo estranho de Sant-Juliô
                            countado per un Velaien d’indacon-mai


                                 Qu’una moda !


Acò devio èsse un deminche e mèma un deminche à sera de la prima, quand lous païsons soun pas trop preissats, sans dequé le mounde que vous vòloun rendre vesita à la dissoupudo vous troubarioun pas : lous jours de la senmono sèt ous champs, e le deminche à mati sèt à la messa.


Ma maire èra assetada à la fenèstra, soubre aquelo ploncha que fazio bonc, encastrat dinc le mur. Coum’ acò, tout en fazent vòstras pouìntas, sans avé à vous bien ravirà, poudet vèire ço que se passa defora. Dinc pas mau d’oustaus, acò èra arenjat coum’ acò per las dentelèiras. Vas ma tanta Marià, ounde la fenèstra èra pus nauta, sa chadèira èra boutada soubre un trone que l’anautava, e zela mai poudio gueità defora sans se deirenjà de soun trabalh.

De nostra fenèstra vezion tout le chami que s’en vai vas le quartier dei Ronc, e de l’autre latz tout le coudèrt de darrié Jouve que lous La Vaissas traversàvoun per anà e veni dei Pèi per le chami vèi.


"Té ! faguè ma maire à moun paire, quau espelhis eilai ei caire de l’enclaus ? On creirio de nòvies !... Belèu una visita per nousautres ? Qu’un couble ! Zela es bèla, bien carrada, zei pus petiot e mingouvit. Mé !... Acò serio pas la Marie de Las Tornas ? la filha de ma sorre Mélanie ? Vai, acò’s zela, nous ve presentà soun pretendut, nous aduésoun las fermalhas.

Desempaita viste la tauva que lhi baile un cop de fata de panà ; en mangent toun froumatge, as fat de brisas de pertout. Èi un paquet de fougassets, de quinà e de rom, acò toumba bien.

Acò’s zela, la mèma deimarcha que sa maire. Es bona pasta, urousamen per zei, se dequé, ourio à quau parlà !"



- Ouia ! acò’s tu ! nous adueses toun futur.
- E o, aven decidat de nous maridà, vous venen envità.
- Anen, assetat-vous que deuset èsse las, que belèu set vendiut de pè !
- Nou, aven adiut uno oucasiou per veni jusc’ ei Pèi.


Se preissàvoun pas de s’asseta, sans saupre bien dequé diere.


Alèra la Marie bada soun saquet, sort una boustieta de jadreias, e la baila à ma maire. Le pretendut, de soun latz, vai à sa pocha e sort una tabatièra touta niova. La bada e la presenta à moun paire.

Moun paire creiguè que lhi moustrava ço que venio de s’achatà per sa noça. La prend, l’azeima de toùtous lous latz, e la lhi rond en dizent : es bien jenta, l’avet bien chousido. La sarra, e acò faguè : clac !

Le nòvie, de blanchinas que zèra, prenguè de couvours à sas jautas : la bada tournà e la presenta encara à moun paire.


- Nou, ço-faguè moun paire, iéu prise pas, merci plô.


L’autre sarrava pas sa tabatièra, e tout vergounhous, la presenta un autre cop.



- E nou, vous dieze, ieu prise pas, a acò’i pas anueit que vo vau faire !


Ausè pas vo diere, mè en zei se pensava, mè qu’un testinassa es aquel ome !


                     Saint-Julien-Chapteuil  
                                
                                Sant-Juliô                                     



Alèra la Marie se decidè : "Mè si tountoun, chau prene una prisa, acò nous pourtarò chança. Acò'i la moda de nousautres de vas Sent-Juliô."


Moun paire, bien estounat, se fourcè, trempè sous dets dinc la tabatièra e reniflè à chasca nasièra coum’ aio vist faire.

Acò seguè sa premèira mai sa darèira prisa.

Coum’ acò, la pacha èra faita, le nòvie èra de l’oustau.



                                                 Ж


Aquelo coustumo, ben estranho, me parèis també bi simpatico.
Vezen que san pas tant lonh del calumet de la patz dis indiôs d’Americo.

Deïn d'àutris endrèits del Massis Centrau quand lou novie se presinto al futur sogre, aquel d'atï, per endica que l'accipto li dïs "Vénio drolle, anan bioure un cop al café del vïlaje".

Acò's un biais de lou faire dïntra dïn la familho e de lou moustra al mounde sèns ris faire inquèro d'ouficiau.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire