jeudi 22 novembre 2018

Ma Gourgo, pouèmo de Norib

                               Ma gourgo


Eici coumo à Sant-Flour, Fournèr ou la Canourgo
L’ome es fat per n’en veire e dèu tout endura ;
La bèstio tabé mai, quand lou souïrh la fourgo,
Qu’o sit, sans veire enliò d’aio per s’abioura.

Vole anueit repeta à ma tanto la Mourgo :
« L’aio cò’s un tresaur qu’on dèu counsidera. »
Sèi ben fièr de t’agure o ma petioto gourgo !
E s’ères pas aqui, gaire vaudrio moun prat.

Que manje de bergèiro omm de tindre ravioure,
Touto bèstio l’estieu dèu pougure prou bioure,
L’aigo es sa mejo-vido e soun prumier soucit.

Qu’es countento de tu ma vièlho lavandèiro !
N’o qu’à faire cinq pas e poussa sa cibèiro.
Aquel que manco d’aigo es à plange un bouci.


P. NORIB, Louraire  

(= Pèire Biroun, lauraire)

Fournèl e La Canourgo sou en Louzèro, ounde la planeso de la Marjarido countùnio.

Bergèiro = èrbo sico
Gourgo = un recebedour alimentat per una fount.








Vaqui lou tèste dien l’ourtougràfio de l’autour, qu’endico mièl las prounounciaciou especificos de l’arroudissoment de Sant-Flour. A chicon pròchi avan lei mèmos del coustat de Salèr dien lou Cantalés. (Lei soulos diferéncio es que dizan « ripeta, ribioure » en liò de « rapeta, rabioure », dj ou jy en liò de dz, e « planhe » en liò de « plonge »)




Ichi coumo a San-Flour, Fourner ou la Canourgo
L’ome is fat per ne bire é deou tout indurat ;
La bestio tobi mai, quond lou souir la fourgo
Qu’o sit, sans bire in lioc d’aio pir s’abiourat.

Bole aneuyt rapetat à ma tonto la Mourgo :
« L’aio qu’os un trizor qu’on deou counsidirat »
Sei bien fier di t’agure ô ma petioto gourgo !
E s’èris pas ati, gaire boudrio moun prat.

Qui mondzi di birdzeiro ou di tindre rabioure
Touto bestio l’istiù deou pougure prou bioure,
L’aigo is sa médze bido e soun prumié souchi.

Qu’is countento di tu ma bièlho labandéiro !
N’o qu’a faire cint pas é poussat sa chibéiro.
Aquil qui monquo d’aigo is à plondze un bouchi.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire